39 posiedzenie Sejmu w dniu 22 stycznia 1929 r.
Wniosek Klubu Narodowego, żądający ustąpienia Ministra Sprawiedliwości Stanisława CARA.
Podpisani wnoszą:
Wysoki Sejm raczy na zasadzie art. 58 ustawy konstytucyjnej uchwalić: Sejm wzywa do ustąpienia Ministra Sprawiedliwości pana Stanisława CARA.
MOTYWY: Dnia 18 grudnia 1928 r. Sejm znaczną większością głosów uchwalił odroczenie terminu wejścia w życie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej zawierającego „Prawo o ustroju sądów powszechnych”.
Skutkiem niezałatwienia tej sprawy w Senacie ustawa ta, odraczająca termin, nie mogła przed dniem 1 stycznia 1929 r. uzyskać mocy prawnej. Korzystając z tego pan Minister Sprawiedliwości Stanisław Car pośpieszył się z wykonywaniem prawa o ustroju sądów powszechnych, a w szczególności tych właśnie jego postanowień, przeciwko którym opowiedziała się niewątpliwa większość Sejmu, reprezentowana w Komisji Prawniczej.
Komisja Prawnicza Sejmu, która ukończyła już trzecie czytanie projektu noweli do wspomnianego rozporządzenia, uchwaliła, że przepis o przenoszeniu względnie pensjonowaniu sędziów nie może dotyczyć sędziów Sądu Najwyższego, ani sędziów apelacyjnych.
W dyskusji wyjaśniono ponad wszelką wątpliwość, ze zastosowanie art. 284 powołanego rozporządzenia może mieć miejsce tylko w związku z art. 78 ustawy konstytucyjnej, a więc o ile tego rodzaju zarządzenia są wywoływane zmianą w organizacji sądów.
Pan Minister Car brał osobiście udział w pracach komisji i nie tylko znaną mu była wyrażona w jej uchwałach wola większości Sejmu, ale on sam nawet tego rodzaju interpretację art. 284 „Prawa o ustroju sądów powszechnych” uznał za jedynie słuszną.
Wbrew temu stanowisku większości Sejmu pan Minister Car dokonał przeniesienia w stan spoczynku pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego i kilku prezesów sądów apelacyjnych, jakkolwiek nie zaszły żadne zmiany w organizacji tych sądów, które by uzasadniały tego rodzaju zarządzenia. Niezbitym dowodem działania tutaj innych ustawą konstytucyjną nieusprawiedliwionych motywów jest fakt równoczesnej nominacji innych osób na te same stanowiska.
Wobec tego oczywistego naruszenia ustawy konstytucyjnej i ze względu na nielojalny stosunek do Sejmu, polegający na jaskrawym lekceważeniu woli jego większości, podpisani uważają, że w interesie praworządności, obrony Konstytucji i praw Parlamentu zachodzi konieczność zastosowania przez Sejm do Ministra Sprawiedliwości pana Stanisława Cara przepisu art. 58 ustawy konstytucyjnej.
Wnioskodawcy:
Wnioskodawcy:
Wojciech TRĄMPCZYŃSKI, Adam ŻÓŁTOWSKI, Wacław KOMARNICKI, Bohdan WINIARSKI, Dr Stefan DĄBROWSKI, Stanisław ZALEWSKI, Karol RZEPECKI, Dr Gabriela BALICKA, Mieczysław JAKUBOWSKI, Stanisław STROŃSKI, Ks. Antoni SOBCZYŃSKI, Mikołaj OSADA, Stanisław WOJNOWSKI, Ks. Marceli NOWAKOWSKI, Aleksander ZWIERZYŃSKI, Teofil STANISZKIS, Antoni LEWANDOWSKI, Roman RYBARSKI, Jan PIERACKI, Jan KORNECKI, Karol WIERCZAK, Aleksander DĘBSKI, Jan KWIATKOWSKI, Zygmunt BEREZOWSKI, Romuald PACZKOWSKI, Jan SZTURMOWSKI, Józef MILIK, Seweryn CZETWERTYŃSKI, Mieczysław FIJAŁKOWSKI, Tadeusz ŚWIĘCKI, Ludwik WIŚNIEWSKI, Ferdynand WRZESIŃSKI, Józef MARKOWICZ, Ludwik MIKLASZEWSKI, Aleksander DZIERŻAWSKI,
Marszałek Ignacy DASZYŃSKI:
Konstytucja postanawia, że na tym samym posiedzeniu, na którym został wniesiony wniosek nieufności dla ministra, wniosek ten traktowany być nie może. Wniosek ten jednak należy traktować jako nagły, przeto poddam go pod głosowanie na najbliższym posiedzeniu jako jedyną logiczną konieczność wyjaśnienia stosunku między Ministrem a Sejmem.
Wynik głosowania nad votum nieufności: CZYTAJ
Wynik głosowania nad votum nieufności: CZYTAJ
